De Filipijnen, Thaise eilanden en Hong Kong

Hé allemaal!
Hier ons allerlaatste verslag, dat verdergaat op de Filipijnen.
Na een vlucht via Bangkok naar Manilla (in een vliegtuig opvallend vol met dikke, grijze mannen vergezeld door jonge, Aziatische vrouwen.. ahum) sjeesden wij eenmaal op het vliegveld zo snel mogelijk door naar het busstation voor de nachtbus naar het Noorden van Luzon, het grootste eiland van de Filipijnen (zie het kaartje hieronder voor de vele eilanden waar 'de Filipijnen' uit bestaan). In verband met de feestdagen en de al geplande vluchten hadden we een redelijk strak schema bedacht, wat inhield dat we de komende twee dagen het achtste wereldwonder, oftewel de rijstterrassen van Banaue gingen bezoeken. Dit enorme, groene gebied is helemaal met de hand aangelegd rond het begin van onze jaartelling en nog steeds in gebruik. Helaas voor ons (maar goed voor de rijst), is het Noorden van de Filipijnen nogal regenachtig en dus gingen wij gewapend met regenponchos en antislip-wandelschoenen op weg naar de bovenste rand van de rijstvelden, vanwaaruit je een geweldig zicht hebt op het dorpje in het dal omringt door de vele hoge terrassen. De groene trappen, ook wel 'Stairways to Heaven' genoemd, lijken door de mist inderdaad tot de hemel te rijken! Laagje voor laagje tot verder dan je kijken kunt is tot op de centimeter perfect afgemeten. Af en toe zie je daartussen in de verte een klein mensje gebukt in de groene velden staan. Dit is echt Azië zoals je het op de voorkant van de Azië-reisgids zou kunnen aantreffen. Prachtig.
En toch zijn de Filipijnen wat Azië betreft echt een vreemde eend in de bijt. Vanaf de rijstvelden werden we teruggebracht in een jeepney (het lokale vervoer in de Filippijnen: een grote jeep met twee banken verticaal tegenover elkaar, waar het de kunst is om met zoveel mogelijk mensen zo dicht mogelijk op elkaar te zitten en ook nog te ademen; persoonlijke ruimte is ZO overschat..) waar in het groot achterop staat: 'In God we trust'. Die avond sliepen we in een kamertje voorzien van kruis boven de deur én hadden we een bijbel op ons nachtkastje. Altijd handig. Voor het eerst in lange tijd zagen we weer kerken in plaats van tempels en ook nog eens hele mooie gekleurde exemplaren. Om vrolijk van te worden. Het deed mij erg veel denken aan Centraal/Zuid Amerika! Maar dan het allerleukste: ze hebben hier kerstbomen, kerstmannetjes én Mariah Careys 'All I want for Christmas' op de radio! Kortom: wij zaten hier goed voor de feestdagen en bovendien was dit weer eens wat anders in Azië! De invloeden van de Spanjaarden die hier meer dan 300 jaar(!) aan de macht waren zijn overal nog erg goed te zien (en ja inderdaad, vandaar FILIPijnen..).
Het tweede wat meteen opviel in de Filipijnen is dat de mensen hier extreem aardig zijn! Overal waar je gaat wordt je vrolijk begroet en echt íedereen probeert je te helpen (bijvoorbeeld wanneer er in geen velden of wegen een werkende pinautomaat te bekennen is). Bovendien spreekt iedereen hier, jong en oud, erg goed Engels. Dit maakt het helpen natuurlijk ook veel makkelijker. Dat Engels hier een tweede taal is, is weer een restant van de Amerikanen, die na de Spanjaarden een periode probeerden te regeren over de Filipijnse eilanden.
Na twee dagen vlogen we voor kerst door naar het eiland Palawan, wat behoort tot de eilandengroep 'Visayas'. Hier streken we neer in El Nido, een heerlijk relaxed strandplaatsje, om hier voorlopig niet meer weg te gaan. Tijdens de rit hiernaartoe bleek al dat niet alleen de natuur in het Noorden mooi is. Ik geloof niet dat we ooit eerder ergens zoveel palmbomen bij elkaar gezien hebben! Ook de tropische stranden van El Nido staan er vol mee. Voor slechts een paar peso wordt je per driewieler (het andere populaire vervoersmiddel in de Filipijnen) naar een van de mooiste stranden gebracht en daar zaten we dan met 1e kerstdag: billen in het witte zand, tenen in de zee drinkend uit een groene kokosnoot!
En wanneer je denkt dat kerst niet tropischer kan: dat kan het wel! De volgende dag (2e kerstdag) boekten we een snorkeltrip langs de vele 'Lagoons', grotten en eilanden rondom El Nido. Met een privé bootje stopten we bij de mooiste plekjes om kleurrijke koraalvissen en levend koraal te bewonderen. Wij snappen nu helemaal waarom de Filipijnen één van de mooiste plekken op aarde is om te duiken! Terwijl wij Nemo aan het bewonderen waren in zee, was onze kapitein, tevens uitstekend kok, zich aan het uitsloven op zijn zelfgemaakte barbeque op een onbewoond eilandje. En zo zaten wij op 2e kerstdag aan een geweldige brunch met verse vis, kip en heerlijke mango (de Filipijnse mango staat in het Guinness Book of Records als de zoetste mango ter wereld, 't is maar dat je t weet!). Het enige wat miste was familie en vrienden om ons heen, maar ondanks dat hebben wij ons goed vermaakt met de visjes op zee!
Na een week op Palawan vlogen we voor oud en nieuw naar het feesteiland Boracay. Hier volgden heel veel mooie feestjes waarbij we de zon vaak zagen opkomen en het strand langzaam wit zagen worden. Zo ook met oud en nieuw, waarbij we met z'n alle het nieuwe jaar in dansten in de regen op een heel geslaagd strandfeest.
Na Boracay gingen we naar het eiland Bohol, om precies te zijn naar Panglao, een schiereilandje daarvan aan de Zuidwest kust. Hier is het ondanks de vele regen goed vertoeven aan het strand, waar je 's ochtends zeesterren kunt tellen in de ondiepe zee en 's avonds bij zonsondergang kunt eten in een van de schattige restaurantjes met tafeltjes in het zand.
Ook maken we van hieruit een boottochtje naar de walvishaaien bij de kust van het eiland Cebu. Na twee uur varen komen we aan bij deze ware toeristentrekker. Van te voren krijgen we een speech over de do's en don't. Zo mag je geen zonnebrandcrème op hebben en mag je de walvishaaien uiteraard niet aanraken. Deze gemiddeld acht meter lange haaisoort (soms wel vijftien meter lang!) is bedreigd en zijn grootste bedreiging is, je raad het al, de mens. Ondanks het feit dat er nog schrikbarend weinig walvishaaien over zijn wordt er op sommige plekken ter wereld nog steeds op gejaagd. Onder andere het vlees, de huid en de lever worden gebruikt voor van alles en nog wat. Zo ook in de Filipijnen, waar de overheid nu dus probeert om toeristen te trekken door het stimuleren van deze vorm van ecotoerisme en zo tevens deze dieren levend waardevol te maken. Hoewel ik het niet echt eens ben met het feit dat de dieren hierbij gevoerd worden, ging ik toch mee snorkelen met deze toch wel heel indrukwekkende onderwaterreuzen. Terwijl de walvishaaien werden gevoerd met o.a. inktvis en garnalen, zwommen wij vrolijk rond en vergaapten ons aan de enorme breedbekken die maar op en neer bleven gaan bij het vangen van een garnaaltje. Hoewel je eigenlijk niet dichtbij mag komen, is dit soms heel lastig als het dier ineens jouw kant uit zwemt! Met zijn staart kun je best een aardige dreun krijgen en hoewel het dier je wel opmerkt, is zijn enige doel het scoren van voedsel, dus wanneer het dier sloom maar krachtig langs je op zwemt moet je af en toe wel even snel aan de kant. Het beest is verder totaal niet geïnteresseerd in de mens en het leek de drie walvishaaien die er onder de bootjes doorzwommen totaal niet te boeien wat er behalve het voedsel nog afspeelde rondom hen. Al met al was het een hele happening waarbij denk ik vooral heel veel geld wordt verdiend. Laten we hopen dat de walvishaai hierdoor in ieder geval niet meer gevangen wordt in de toekomst! Zie hieronder voor wat foto's die we gemaakt hebben met de onderwatercamera.
De volgende dag planden we weer een tripje. Dit keer naar de beroemde Chocolate Hills op Bohol. Eenmaal daar aangekomen per scooter hebben we vanaf een alternatief viewpoint een prachtig uitzicht over de bergen (zie foto's). Naast het nieuwe viewpoint ligt het oude viewpoint, dat net als vele andere delen van Bohol totaal is verwoest door de laatste aardbeving. Vooral tijdens de scootertocht over het eiland stuitten we op veel scheuren in de weg en sneu zijn ook de vele ingestorte kerken die je tegenkomt. Ondanks de overblijfselen van de aardbeving is het eiland erg mooi en vooral ook heel groen. De Chocolate Hills, waarschijnlijk gevormd door koraal, hebben hun naam te danken aan drogere tijden, wanneer ze de kleur van chocolade hebben. De dag dat wij ze bezochten waren ze groen, als de rest van de omgeving. Op de terugweg maakten we een korte stop bij een andere speciale diersoort van de Filipijnen: de spookdiertjes, in het Engels 'tarsiers' genoemd. Deze piepkleine aapjes, die hun hoofd bewegen op dezelfde langzame manier als een poppetje uit de Efteling, zijn extreem stressgevoelig en eigenlijk niet geschikt voor gevangenschap. Hoewel het tot nu toe dus nog niet heel succesvol is, zijn ze in de Filipijnen nu toch bezig met enkele 'breeding' programma's, waarbij geprobeerd wordt om de populatie te vergroten. Zie hieronder de foto's van dit bijzondere, extreem met uitsterven bedreigde diertje, uiteraard genomen van ver af waarbij ik op de pc later heb ingezoomd, anders bezorg je die beestjes schijnbaar een hartaanval.
Na een héél natte terugtocht op de scooter, waarbij we in twee uur zo'n vijf stortbuien op onze helm kregen én het zien van een deprimerend weerbericht op de pc, hebben we plotseling besloten om maar weer eens onze biezen te pakken en dit mooie land te verlaten. Het was tijd voor wat minder regen en een goede afsluiter! En waar kan dat nou beter dan op de wereld beroemde Fullmoonparty in Thailand?
Lastminute boekten we voor de laatste anderhalve week een enkeltje Bangkok, waar we na een mooi avondje stappen de nachtbus en boot pakten naar het zonnige eiland Koh Phangan. Hier op dit eiland, dat we beiden eigenlijk alleen kenden van de feestjes, vonden wij na een paar uurtjes scooteren buiten de backpackers- en feestdrukte ook nog een paar pareltjes van stranden waar we bijna elke dag gesnorkeld hebben. Ook hebben we een paar dagen op het eiland Koh Tao vertoefd, voor een beetje duikplezier. Dat was tenslotte nog iets wat ook nog hoog op onze bucketlists stond. Die zuurstofflessen waren toch zwaarder dan we dachten en het halen van onze PADI-cursus (duikcursus) zullen we nog even moeten uitstellen, maar een leuke ervaring was het wel!
Lekker zongebruind na een weekje strand, gingen we op naar het allerlaatste feestje van deze reis. Met z'n alle gingen we van te voren elkaar traditiegetrouw te lijf met glow-in-the-dark verf en het werd sowieso het kleurrijkste feestje van de reis! :)
Na een laatste katerdagje op Koh Phangan was het voor ons tijd om via Bangkok naar Hong Kong te vliegen, voor onze laatste twee dagen! Hier konden we alvast weer een beetje wennen aan de Westerse luxe en.. helaas ook de Westerse prijzen, maar daarom was het heel fijn dat we mochten verblijven in het mooie appartement van Rico (heel erg bedankt!). Omdat Hong Kong uit allerlei eilanden bestaat zijn er ferry shuttles over het hele gebied. Vanaf het grootste eiland van Hong Kong, Lantau, gingen we met de boot naar het Hong Kong eiland, het gedeelte waar het allemaal te doen is. Tijdens de boottocht langs het Hong Kong eiland zagen we de gebouwen steeds hoger worden en ons zicht steeds waziger door de smog. Eenmaal aangekomen op de haven belandt je meteen in een van de honderden winkelcentra waar je uren kunt dwalen in luxe. Na een ontbijt van zes euro (ZES EURO!!!, dat waren wij echt niet meer gewend..) hebben we heerlijk door de stad geslenterd en onze ogen uit gekeken naar de wolkenkrabbers, grappig beschilderde bussen en het drukke stadsverkeer. In de hippe wijk SOHO vonden we echte stadse gezelligheid en eigenlijk, tot onze verbazing, midden in China ook enorm veel westerlingen. Het hele scala aan restaurantjes, hippe barretjes en vintage winkeltjes is erop aangepast. Het lijkt ons best goed vertoeven hier als internationale uitwisselingsstudent! Om ook nog iets van de Chinese cultuur op te snuiven hebben we een tempel bezocht en samen met zo'n honderd chinezen gezellig in de rij gestaan voor iets wat de grootste attractie van Hong Kong schijnt te zijn: een ritje in de Peak tram naar het hoogste punt van Hong Kong. Dit treintje, dat een enorme steile route aflegde, bracht ons naar een viewpoint vanwaar je uitzicht had over de Victoriahaven helemaal tot aan de groene heuvels van de New Territories (destijds ontdekt door de Britse Oost-Indische Compagnie en toegevoegd aan hun kolonie Hong Kong) en waar je je ogen kon laten dwalen over de vele glinsterende wolkenkrabbers. Vanaf de Peak is het een mooie, groene wandeling terug naar de stad.
Op 21 januari was het dan écht zover: we moesten onze backpacks voor de laatste keer weer inpakken. Na een lange vlucht landden we na bijna vijf maanden weer op bekende bodem en konden we ons ontvangstcomité op de luchthaven weer in de armen sluiten. Door een geweldig Hollands champagne ontbijt voelden we ons meteen weer thuis en nu kan het gewone leventje weer beginnen.. Hoewel, wij dromen alweer stiekem over verre oorden haha!
Na dit allerlaatste reisverslag wil ik onze trouwe lezers bedanken voor de lieve berichtjes en reacties! Super dat we jullie zo op de hoogte konden houden van deze onvergetelijke reis!
Hopelijk tot snel in Nederland!
Liefs,
Romy en Kaj